Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Μαντζουράνα για πονοκεφάλους βήχα πόνο δοντιών και εντερικές διαταραχές

Αγγειόσπερμο, δικότυλο, πολυετές φυτό η ματζουράνα (Ορίγανον η μαντζουράνα, λατ. Origanum majorana) ανήκει στην τάξη λαμιώδη και στην οικογένεια χειλανθή. Φυτό ποώδες με πολλές παραφυάδες, με φύλλα μικρά και μυρωδάτα, συγγενικό της ρίγανης. Τα άνθη της είναι φαιά με λέπια. Ανθίζει από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο. 
Ιθαγενές των χωρών της Μεσογείου με 6 είδη ποωδών φυτών. Το πιο σημαντικό είδος είναι η ματζουράνα ορίγανο ή κοινή, το ύψος της φτάνει τα 60 εκατοστά, ο βλαστός είναι τετραγωνικός, πολύκλαδος. Τα φύλλα της είναι μικρά, αντίθετα, χνουδωτά, ωοειδή και έχουν μία χαρακτηριστική όμορφη οσμή λεβάντας. Τα άνθη της είναι μικρά λευκού χρώματος. Τα φύλλα της χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό, συνήθως στο κρέας και το ψάρι, αλλά και ως αφέψημα. Από τα φύλλα του φυτού λαμβάνεται αιθέριο έλαιο που χρησιμοποιείται ως αντισηπτικό και αντισπασμωδικό ενώ έχει χρήσεις και στην αρωματοποιία.
Στην Ελλάδα η ματζουράνα υπάρχει σαν αυτοφυές φυτό , ωστόσο είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια όπου την χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο κατά στομαχικών και εντερικών ενοχλήσεων. Ο Γαληνός προτρέπει την χρήση της ως χωνευτικού. Ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε σαν αντισηπτικό. Σήμερα καλλιεργείται ως καλλωπιστικό και αρωματικό φυτό σε γλάστρες και κήπους.
Η μαντζουράνα χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, την μαγειρική, την ζαχαροπλαστική και σαν θεραπευτικό υλικό.  

 

Χρήση: Ως αφέψημα, βράζουμε λίγα λεπτά ένα κουταλάκι του γλυκού μαντζουράνα σε ένα μπρίκι νερό. Το σουρώνουμε και το πίνουμε ζεστό με μέλι. Ως έγχυμα: ένα κουταλάκι του γλυκού μαντζουράνα σε ένα μπρίκι με καυτό νερό. Το αφήνουμε 10 λεπτά, το σουρώνουμε και το πίνουμε ζεστό με μέλι.
Το ρόφημα καταπραΰνει τους πονοκεφάλους, ιλίγγους, βοηθά στις νευρικές παθήσεις, καταπραΰνει το βήχα και τον πόνο των δοντιών, βοηθά σε πόνους ρευματισμών, σε εντερικές διαταραχές και πόνους της κοιλιάς.

Εξωτερικά βοηθά στην αντισηψία των τραυμάτων. Αφέψημα μαντζουράνας στο νερό του μπάνιου καταπραΰνει και τονώνει (βράζουμε 100γρ. ρίγανης σε 1 λίτρο νερό).
Αιθέριο έλαιο: 3-4 σταγόνες σε μία κουταλιά μέλι, 2-3 φορές την ημέρα. Το έλαιο χρησιμοποιείται στην παρασκευή σαπουνιών, μύρων και οδοντόκρεμας.
Θεραπευτικές ιδιότητες
Οι ιδιότητες της μαντζουράνας είναι ίδιες με αυτές του θυμαριού και της μέντας. Η μαντζουράνα είναι πιο γνωστή για τις στομαχικές της ιδιότητες ως χωνευτικό και καταπραϋντικό για τους στομαχοπόνους. Είναι όμως και ηρεμιστικό και σε μεγάλες δόσεις ναρκωτικό .
Είναι πολύ καλό αναλγητικό σε μυϊκούς πόνους, διαστρέμματα, στραμπουλήγματα και νευραλγίες. Επίσης είναι έξοχο αντίδοτο στα μικρόβια του τυφοειδούς πυρετού.
Για τις παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος θεωρείται αποχρεμπτικό, εφιδρωτικό και ευεργετικό για το νευρικό βήχα, το κρυολόγημα, τις αμυγδαλές, τη βρογχίτιδα, το άσθμα . 
Για τις ανωμαλίες του πεπτικού συστήματος είναι χωνευτικό, σπασμολυτικό, αντιεμετικό, ανακουφίζει από το μετεωρισμό και τη δυσπεψία, διεγείρει το συκώτι και τη σπλήνα . 
Είναι ακόμη διουρητικό, αγγειδιασταλτικό, υποτασικό, αντιδιαβητικό, αλλά και ευεργετικό σε νευρικής φύσεως παθήσεις, υπερευαισθησία, νευρασθένεια, ψυχασθένεια, άγχος, αϋπνίες, ημικρανίες, ίλιγγο, επιληψία, απώλεια μνήμης. Σε εξωτερική χρήση είναι επουλωτικό, παυσίπονο σε ρευματισμούς και πονόδοντο.
πηγη:back-to-nature.gr

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Φλισκούνι για αμυγδαλίτιδα ουλίτιδα ρινικές φλεγμονές αφροδισιακό βήχα εμμηνορυσιακη λειτουργια αϋπνία ιλίγγους

ΦΛΙΣΚΟΥΝΙ ΚΑΙ ΑΓΡΙΑ ΜΕΝΤΑ

Η αρωματική άγρια μέντα είναι γνωστή στους Έλληνες ως Φλισκούνι, φλυσκούνι, φλεσκούνι.Οι Άγγλοι την αποκαλούν «Μέντα πιπεράτη!» . Ανήκει στο γένος: Μέντα η Πουλέγιος (Menta Pulegium ).Eίναι πολυετές ποώδες αρωματικόφυτό. Έχει ευχάριστο έντονο άρωμα. Οι βλαστοί είναι όρθιοι. Φθάνουν σε ύψος από 30 ως 60 εκατοστά. Τα άνθη του φυτού είναι μωβ. Ροζ, ή και λευκά.
Φυτρώνει σε εδάφη ηλιόλουστα που έχουν αρκετή υγρασία. Πολλές νοικοκυρές το φυτεύουν σε γλάστρες ως καλλωπιστικό φυτό. Το φυτό αυτό όπως και η ρίγανη ήταν πασίγνωστο σε πολλούς αρχαίους λαούς. Βρίσκεται στην Ευρώπη, Ασία και Αίγυπτο.
Εδώ και πολλούς αιώνες αφέψημα φλισκούνης ήταν το αγαπημένο ρόφημα μικρών και μεγάλων Έχει αντιβροχική, αντιασθαματική, αντιαρθριτική, αντιδιαρροϊκή και αναισθητική δράση. Βοηθά επίσης στα ρευματικά και συχνά χρησιμοποιείται, λόγω της έντονης μυρωδιάς του, σαν απωθητικό για τα διάφορα έντομα, ψύλλους και παράσιτα.

Ο Ιπποκράτης, ο Διοσκουρίδης, και ο Πλίνιος Σεκούνδος ο Πρεσβύτερος το ανέφεραν συχνά σαν φυτό που είχε μεγάλη φαρμακευτική αξία. Εκτιμούσαν το ωραιότατο άρωμα του. Στην Αρχαία Ελλάδα έβαζαν φλισκούνι στο νερό του μπάνιου τους. Αργότερα μετά τον 6ον αιώνα μΧ έφτιαχναν κρέμες με αιθέριο έλαιο φλισκούνης για να καθαρίζουν τα δόντια τους. Με το αιθέριο λάδι της αρωματίζονται ακόμα και σήμερα μοσχοσάπουνα. Γίνονται αρωματικές παστίλιες για το λαιμό αλλά και το γνωστό αρωματικό Λικέρ μέντας. Ένα ποτηράκι Λικέρ Μέντας τονώνει το νευρικό σύστημα.

Χρήσιμα μέρη του φυτού είναι:
 
Τα φύλλα και οι ανθισμένες κορυφές των βλαστών. Το φυτό ανθίζει το καλοκαίρι. Στα χωριά μας μαζεύουν την ανθισμένη Φλισκούνι σε μικρά δεμάτια. Τα δεμάτια αυτά τα κρεμούν σε σκιερά μέρη για να φύγει η υγρασία τους. Κατόπιν τα κλείνουν μέσα σε γυάλινα βάζα που κλείνουν αεροστεγώς για να μην «ξεθυμαίνει» το άρωμα τους. Τα κρατούν όλο το χρόνο ως την επόμενη συγκομιδή.

Δραστικές ουσίες της Φλισκούνης είναι το Μινθέλαιο (αιθέριο έλαιο της Φλισκούνης) που περιέχει: Μεντόλη, Μενθόνη, Ταννίνη, Αλκοόλες και άλλα ιχνοστοιχεία.
 
Θεραπευτικες ιδιότητες
 
Τα φρέσκα φύλλα φλισκούνης καθώς και δυόσμου ανακουφίζουν τους πόνους των ρευματισμών αν τα τρίψουμε πάνω στις ερεθισμένες αρθρώσεις και αν τριφτούν στο μέτωπο σταματούν το πονοκέφαλο.
 
Το αιθέριο έλαιο της φλισκούνης χρησιμοποιείται από τη Φαρμακευτική για γαργάρες σε περιπτώσεις: Αμυγδαλίτιδας, Ουλίτιδας και Ρινικές φλεγμονές.
Το αφέψημά της είναι αρωματικό και δροσιστικό.
 
Έχει αντιφυσητικές, σπασμολυτικές, διεγερτικές και σε υψηλές δόσεις αφροδισιακές ιδιότητες.
 
Επίσης κάνει καλό στα παρακάτω: νευρικότητα, αϋπνία, ιλίγγους, ημικρανίες, βήχα και ατονία του πεπτικού συστήματος.
 
 Είναι χολαγωγό και βοηθά τη λειτουργία του συκωτιού.
 
 Είναι καταπραϋντικό του βήχα και της καταρροής.

Το βοτανο αποδεικνύεται σωτηριο στις γυναικες, καθως διεγειρει την εμμηνορυσιακη λειτουργια.
 
Προσοχη
Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται από θηλάζουσες γυναίκες γιατί σταματά το γάλα και της εγκύους
 
πηγη:vorioionio.blogspot.gr

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Φασκομηλο. Εξαίρετο τονωτικό και καρδιοτονωτικό.

ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ
(Σάλβια η φαρμακευτική ή Salvia officinalis)

Το επιστημονικό όνομα του φασκόμηλου (Salvia)  προέρχεται από το λατινικό ρήμα Salvare που σημαίνει «σώζω» ή «θεραπεύω». Ήδη από τα αρχαία χρόνια έλληνες και αιγύπτιοι γνώριζαν και εκθείαζαν τις ιδιότητές του. Οι Γάλλοι το ονομάζουν «τσάι της Ελλάδας» εξαιτίας της αφθονίας του στον τόπο μας. Στην Ελλάδα έχουν εντοπισθεί 23 είδη φασκόμηλου. Το φυτό έχει έντονη αρωματική οσμή και καλλιεργείται για τις φαρμακευτικές ιδιότητες του, ως αφέψημα αλλά και ως καρύκευμα. Το φασκόμηλο είναι ένα από τα πιο χαρισματικά και πλούσια σε ιδιότητες βότανα της Ελλάδος. Στο Άγιον  Όρος θα το βρούμε φυτεμένο σε όλες τις αυλές των κελλιών και των μοναστηριών αφού αποτελεί απαραίτητο γιατρικό αλλά και εξαίρετο αφέψημα για όλο το χειμώνα. Σε κάποια μοναστήρια γίνεται πλέον συστηματική καλλιέργεια και αποξήρανση του χαρισματικού αυτού φυτού.


ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ

Εξαίρετο τονωτικό και  καρδιοτονωτικό. Διεγείρει τα νεύρα, τα επινεφρίδια και το κυκλοφορικό σύστημα. Νευροτονωτικό για κάθε μορφή ατονίας και αδυναμίας, νευρικής αδυναμίας, τρόμου, ίλιγγου (vertigo) και νευραλγιών.
Οξύνει τη διάνοια και τονώνει τη μνήμη (οξυδέρκεια).

Απολυμαντικό της φαρυγγοστοματικής περιοχής. Το φασκόμηλο με τη μορφή αφεψήματος είναι ιδανικό για την θεραπευτική του στόματος σε περίπτωση τραυματισμών, αφθών, φαρυγγίτιδας και κατά της ουλίτιδας.
Γαργαρισμοί μαζί με
Μηλόξυδο καταπολεμάνε τους ερεθισμούς του στόματος και του λαιμού.
Ασκεί βλενολυτική δράση. (βήχας, ιγμορίτιδα)

Ιδανικό σε περίπτωση συναχώματος ή  κρυολογήματος σε συνδυασμό με
Τσάι του Βουνού και Μέλι Καστανιάς από το Άγιο Όρος.

Έχει αντιβακτηριακή, μυκητοστατική, αντισηπτική, ιοστατική και στυπτική δράση.
Ευεργετικό στο ήπαρ (συκώτι), στα νεφρά και στη χολή.

Σπασμολυτικό
Ορμονική δράση: είναι το ισχυρότερο προοιστρογονικό βότανο χρήσιμο ως εκ τούτου στα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης και  δυσμηνόρροιας (εμμηναγωγό), ιδιαίτερα στις εφιδρώσεις.

Δρα κατά του σακχάρου, των ρευματισμών, της ουρικής αρθρίτιδας και της διάρροιας.
Βοηθά στην διούρηση

Ελαττώνει τα αέρια του εντέρου.

Σε μεγάλες δόσεις είναι ανθιδρωτικό, εμποδίζει δηλαδή την εφίδρωση. Χρήσιμο  σε περιπτώσεις υπερίδρωσης χεριών και σώματος και νυχτερινής εφίδρωσης. Σε μικρές δόσεις  δρα διαφορετικά και προκαλεί εφίδρωση.

Πλύσεις με το έγχυμά του δρουν κατά της ακμής, των μολύνσεων, των πληγών, των τραυμάτων της τριχόπτωσης και της αλωπεκίας. Τονώνει και αναζωογονεί τους κουρασμένους και πονεμένους μύες. Ανακουφίζει τις κράμπες. Βελτιώνει το χρώμα των σκούρων και γκρίζων μαλλιών. Τονώνει και δίνει λάμψη στα ξηρά και ευαίσθητα μαλλιά.

Το ποδόλουτρο με έγχυμα φασκόμηλου δροσίζει και ασκεί αποσμητική δράση

Ατμόλουτρο
με φασκόμηλο και καλέντουλα συνίσταται για βαθύ καθαρισμό και αντισηπτική δράση σε λιπαρό δέρμα.
 
Στη Mαγειρική :
 
Χρησιμοποιείστε το σε πουλερικά, ζυμαρικά, όσπρια και κρεατικά καθώς και για τον αρωματισμό διαφόρων ζωμών και φαγητών.Δοκιμάστε το Λικέρ με Φασκόμηλο που φτιάχνουν στα μοναστήρια.
Χρησιμοποιείστε το για να φτιάξετε υπέροχα αρωματικά ξύδια.

Θεωρείται μελισσοτροφικό φυτό παρέχοντας μέλι εκλεκτής ποιότητας.

ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ :
Το φασκόμηλο καλό θα είναι να αποφεύγεται από εγκύους, από άτομα υπερτασικά και αιματώδους κράσεως καθώς και από παιδιά λόγω της  διεγερτικής του επίδρασης. Δεν πρέπει να λαμβάνεται συνεχόμενα  πάνω από δύο βδομάδες εξαιτίας των πιθανών τοξικών επιδράσεων του αιθερίου ελαίου της θουξόνης.

- See more at: http://www.monastiriaka.gr/faskomilo-salvia-officinalis-p-420.html#sthash.x0za3ixo.dpuf

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Δίκταμο για πονοκεφάλους τις νευραλγίες τις στομαχικές διαταραχές τις παθήσεις του συκωτιού αλλά και ως εμμηναγωγό

Το Δίκταμο (δίχταμος) είναι ένα ενδημικό φυτό που συναντάται στην Κρήτη και χρησιμοποιείται ως ρόφημα. Η Κρητική γη φημίζεται για την ποικιλία της σε βότανα τα οποία φύονται στις πλαγιές του Ψηλορείτη και στις υπόλοιπες ορεινές σειρές της Μεγαλονήσου.  Το όνομά του λοιπόν το Δίκταμο το πήρε από την οροσειρά Δίκτη στο Λασίθι της Κρήτης στην οποία και βρισκόταν σε αφθονία. Βέβαια το θαυμάσιο αυτό βότανο, το οποίο είναι ένα αυτοφυές πολυετές φυτό, μπορούμε να το συναντήσουμε κατ” ουσίαν στα περισσότερα βουνά της Κρήτης -κυρίως σε απόκρημνα σημεία- ενώ είναι πασίγνωστο από τα αρχαία χρόνια για τις ευεργετικές του ιδιότητες.  Στην αρχαιότητα ο Κρητικός Δίκταμος ονομαζόταν και «αρτεμίδιο», δίνοντας στο φυτό το όνομα της θεάς που πλήγωνε με δηλητηριασμένα βέλη. Ωστόσο, σχεδόν όλοι ανεξαιρέτως οι συγγραφείς της εποχής εκθειάζουν την ικανότητα του φυτού αυτού να γιατρεύει τις πληγές και να αποβάλλει τα βέλη από το σώμα των ανθρώπων και των ζώων. Ο Διοσκουρίδης χρησιμοποιεί το φυτό για να γιατρέψει τραύματα από πολεμικά όπλα και αναφέρεται συχνά σε ένα είδος κρασιού αρωματισμένου με δίκταμο. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι, τα αγριοκάτσικα που ζουν στα βουνά της Κρήτης, όταν τραυματιστούν, μασούν δίκταμο και το αποβάλλουν από το σώμα τους. Ο Βιργίλιος αναφέρει επίσης ότι η θεά Αφροδίτη έκανε καλά τον Αινεία με δίκταμο, που μάζεψε μόνη της από τα βουνά της Κρήτης. Ο Ιπποκράτης στα βιβλία του για τη «Μαιευτική και γυναικολογία» αναφέρει ότι κοπάνιζε δίκταμο σε ζεστό νερό, έτσι ώστε να βοηθήσει τις εγκύους να γεννήσουν. Η χάρη του Δίκταμου θα φτάσει μέχρι το Βυζάντιο, το οποίο θα εισάγει από την Κρήτη μεγάλες ποσότητες του φυτού για την παρασκευή κυρίως αλοιφών, ενώ οι Ευρωπαίοι τον Μεσαίωνα αρωμάτιζαν με αιθέριο έλαιο δίκταμου ηδύποτα όπως η βενεδικτίνη και η τραπιστίνη.
Η λαϊκή κρητική θεραπευτική χρησιμοποιούσε το δίκταμο σε αφεψήματα (βραστάρια) σαν πανάκεια για όλες σχεδόν τις αρρώστιες.
 
Στη γρίππη του 1918 στο Ηράκλειο, μας πληροφορεί η γνωστή λαογράφος Ευαγγελία Φραγκάκη, υπήρχε ένα εργοστάσιο κάτω από του Λαζαρέτο την πόρτα, που έφτιαχνε και πουλούσε σαν αντιγριππικό “έλαιος“, αιθέριο έλαιο δηλαδή από δάφνη, ρίγανη, φασκόμηλο και δίκταμο για εντριβές σύμφωνα με τις συστάσεις των γιατρών της εποχής.
 
Στη Γαλλία τον χρησιμοποιούν από παλιά, μαζί με άλλα φυτά για την Παρασκευή ενός ειδικού παρασκευάσματος κατά της διάρροιας με το όνομα Diascordium. Η Γαλλία ήταν η κυριώτερη χώρα εξαγωγής Δικτάμου για φαρμακευτική και μυρεψική χρήση μέχρι το 1936. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την πληροφορία η Γαλλία εισήγαγε το χρόνο εκείνο 10 τόννους ξερού δίκταμου στην τιμή των 800 δραχμών κατά κιλό. Δηλαδή η αξία της εξαγωγής ήταν 8.000.000 προπολεμικές δραχμές ποσό τεράστιο.
Σήμερα ο δίκταμος που εξάγεται στο εξωτερικό από την Κρήτη χρησιμοποιείται σαν αιθέριο έλαιο, στην αρωματοποιία, την ποτοποιία για παρασκευή Βερμούτ και Σαρτρέζ, αλλά και στην φαρμακευτική.
Άλλες Ονομασίες: αδίχταμος, δίκταμνο, έρωντας, γέροντας, ατίταμος, τίταμος, στοματόχορτο, στομαχόχορτο, μαλλιαρόχορτο, ρίγανο, δίχταμο, Origanum dictamus.
Φέρεται να συμβολίζει την αγάπη και τον έρωτα, δεδομένου ότι μόνο οι πιο ένθερμοι νέοι ερωτευμένοι θα σκαρφάλωναν στις πλαγιές και τα βαθιά φαράγγια της Κρήτης, προκειμένου να συλλέξουν τα άνθη του για τις αγαπημένες τους. Αυτοί οι νεαροί εραστές αποκαλούνταν «ερωντάδες» και θεωρούνταν πολύ παθιασμένοι και γενναίοι, αρκετοί όμως πλήρωσαν τη φήμη αυτή με τη ζωή τους όπως φαίνεται από διάφορες μαρτυρίες ανά τους αιώνες.
Συλλέγεται όταν βρίσκεται σε περίοδο ανθοφορίας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και χρησιμοποιείται για να προσδώσει άρωμα σε φαγητά και ποτά όπως το βερμούτ και το αψέντι, στην αρωματοποιεία, για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες καθώς και ως καλλωπιστικό φυτό σε κήπους.
Πρόκειται για έναν μικρού μέγεθος θάμνο, με ύψος που δεν ξεπερνά τα 30-40 εκατοστά, φύλλα χνουδωτά και μικρά καθώς και πλατιά, φωτεινά ροζ – βιολετί άνθη, τα οποία είναι ερμαφρόδιτα και γονιμοποιούνται από τις μέλισσες που έλκονται από την έντονη μυρωδιά τους και το ζωηρό χρώμα τους.
Το άγριο δίκταμο της Κρήτης , λόγω της σπανιότητάς του, προστατεύεται με τη συνθήκη της Βέρνης και απαγορεύεται η συλλογή του στο Εθνικό Δρυμό του φαραγγιού της Σαμαριάς. 
Βασικές Ιδιότητες:
 
Στο συγκεκριμένο βότανο αποδίδονται πολλές θεραπευτικές ιδιότητες, για αυτό θεωρείται κυρίως φαρμακευτικό. Το αιθέριο λάδι  περιέχει καρβακρόλη, καμφορά και θυμόλη. Οι αρωματικές του ιδιότητες οφείλονται στην πουλεγόνη.  Η πουλεγόνη, η καρβακρόλη και η θυμόλη που περιέχει, έχουν κυρίως αντισηπτικές και ανθελμινθικές ιδιότητες, ενώ οι πολυφαινόλες που αναφέραμε έχουν ποικίλες φαρμακοδυναμικές ενέργειες.
 
Το αφέψημα του δικτάμου, έχει καταπραϋντική επίδραση στο πεπτικό σύστημα, τονωτική δράση και καταπολεμάει φυσικά τους πονοκεφάλους. Χρησιμοποιείται επίσης για την αντιμετώπιση κυκλοφορικών και καρδιολογικών προβλημάτων.
 
Λέγεται στοματόχορτο γιατί όταν μασώνται τα φύλλα σταματούν την κακοσμία του στόματος.
Λέγεται στομαχόχορτο γιατί αν βάλουμε κοπανισμένα φύλλα πάνω σε πληγή σταματάει την αιμορραγία. Χρησιμοποιείται για επούλωση τραυμάτων και την αποφυγή μολύνσεων.
Συνιστάται για νευρικές διαταραχές, διαλείποντες πυρετούς και σε σκορβούτο.
Το δίκταμο είναι γνωστό για τις αναζωογονητικές του ιδιότητες.
 
Χρησιμοποιείται ως τονωτικό αφέψημα για να καταπραΰνει τους πονοκεφάλους, τις νευραλγίες, τις στομαχικές διαταραχές, τις παθήσεις του συκωτιού αλλά και ως εμμηναγωγό. Διεγείρει το πεπτικό σύστημα, καταπολεμά την ατονία, τα κρυολογήματα και το βήχα, είναι αφροδισιακό και λειτουργεί ως σπασμολυτικό, στυπτικό, επουλωτικό, αιμοστατικό, αντισηπτικό, τονωτικό, χωνευτικό, καταπραϋντικό των πόνων του στομαχιού και των εντέρων.
 
Το δίκταμο είναι επίσης διουρητικό, χολαγωγικό, εμμηναγωγό, καταπολεμά τις αμοιβάδες, καταπραΰνει τον πονοκέφαλο και τον πονόδοντο. Δρα σπασμολυτικά και συμβάλει στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση των κυκλοφορικών και καρδιολογικών προβλημάτων ενώ έχει αντιοξειδωτική και αντιμικροβιακή δράση.
 
Θεωρείται ότι το δίκταμο ανακουφίζει από τους πόνους των ρευματισμών και των αρθριτικών. Η εσωτερική χρήση (πόσιμη μορφή) βάμματος ή εγχύματος, τονώνει την καρδιαγγειακή λειτουργία, προλαμβάνοντας προβλήματα κυκλοφορικά και παθήσεις που σχετίζονται με την καρδιά.
Είναι ευστόμαχο και πολύ χωνευτικό.
Σε πονοκεφάλους και πονόδοντους, κάνει καλό όταν μασάει κανείς για πολλή ώρα φύλλα δικτάμνου. Καταπολεμά την κακοσμία του στόματος και βοηθάει στην αντιμετώπιση ουλίτιδων.
Εκτός από κυτταροτοξική, το αιθέριο έλαιο του Origanum dictamnus εμφανίζει και εντομοκτόνο δράση. Χρησιμοποιείται επίσης στη βιομηχανία τροφίμων και στην κοσμετολογία.
Οι πρακτικές μαμές χρησιμοποιούσαν καταπλάσματα, ροφήματα αλλά και θερμά λουτρά με δίκταμο για την επιτάχυνση των τοκετών. Θεωρήθηκε επίσης εξαιρετικό εμμηναγωγό, μαλακτικό του στομάχου, ηρεμιστικό, θερμαντικό σε περιπτώσεις κρυώματος, ακόμα και αφροδισιακό. Πολτοποιημένο με νερό χρησιμοποιήθηκε ως καταπλάσματα σε αποστήματα, σπυριά, μελανιές και κιρσούς.
Ως εμμηναγωγό φημίζεται ότι βοηθάει σε περιπτώσεις αμηνόροιας, που προέρχεται από εξάντληση του οργανισμού (έλλειψη περιόδου).
Συνιστάται σε νευρικές διαταραχές, νευρικούς πονοκεφάλους και άλλα νοσήματα του νευρικού συστήματος, εξαιτίας των καταπραϋντικών ιδιοτήτων που εμφανίζει.
Για τις αντισηπτικές του ιδιότητες χρησιμοποιείται σε διαλείποντες πυρετούς, γρίπες και κρυολογήματα.
Η ρίζα του ως αλοιφή βρίσκει χρήση κατά της ισχιαλγίας, ενώ ο χυμός του καταναλώνεται μέσα σε κρασί για να θεραπεύσει τα δαγκώματα φιδιού.
Χρήσεις:
Αρκετά είναι τα σκευάσματα του φυτού αυτού, που είτε χρησιμοποιούνται από παλιά και ως τις μέρες μας και προέρχονται από τη λαϊκή θεραπευτική, είτε έχουν τη βάση τους στις σημερινές γνώσεις των επιστημόνων. Αυτά διακρίνονται σε εγχύματα, βάμματα, οίνους, αφεψήματα, επιθέματα-καταπλάσματα, σκόνες, μίγματα, αλοιφές και λουτρά.
Σαν φρέσκο το μασάτε για τις στομαχικές και στοματικές ιδιότητες.
Σαν έγχυμα, 10 γραμμάρια σε ένα λίτρο βραστό νερό. Καταπολεμά την ατονία και τους σπασμούς. Αν αφήσετε λίγα φύλλα του σε ένα ποτήρι καυτό νερό για 10 λεπτά είναι εμμηναγωγό, βοηθάει τον τοκετό και σε μεγάλες δόσεις είναι εκτρωτικό.
Όταν τρίψετε τα ξερά φύλλα σε σκόνη και τη ρίξετε στην πληγή σταματάει το αίμα.
Σαν ζεστό ρόφημα χρησιμοποιείται κατά του κρυολογήματος και της γρίπης (αυτή είναι και η πλέον διαδεδομένη χρήση του), ενώ γενικότερα θεωρείται ότι έχει αντισπασμωδικές και τονωτικές ιδιότητες, βοηθάει στη σωστή λειτουργία του πεπτικού συστήματος αλλά και στην ανακούφιση από τους πονοκεφάλους και τον πονόδοντο.
 
Πως παρασκευάζουμε ένα ζεστό ρόφημα με δίκταμο:
Ρίχνουμε 5-10 γραμμάρια δίκταμο σ” ένα λίτρο βραστό νερό, το αφήνουμε για περίπου 10 λεπτά, σουρώνουμε και το πίνουμε. 
Καλό είναι να πίνουμε από το αφέψημα αυτό έως 2 φλιτζάνια την ημέρα και βέβαια κατόπιν συνεννόησης με το γιατρό μας – κάτι που ισχύει φυσικά και για τις υπόλοιπες χρήσεις το
Παράλληλα από το δίκταμο παράγεται και θαυμάσιο αιθέριο έλαιο με πολλαπλές χρήσεις.
Επίσης το βοτάνι αυτό χρησιμοποιείται κι εξωτερικά ως κατάπλασμα καθώς εκτός των άλλων θεωρείται ότι έχει και σημαντικές αντισηπτικές κι επουλωτικές ιδιότητες.
Σαν βάμμα, 20 γραμμάρια μέσα σε ρακί. Ύστερα από λίγες ημέρες μπορεί να χρησιμοποιηθεί λίγο λίγο (50 γραμμάρια τη μέρα για 4 ημέρες.
 
Σαν λουτρό, βράζετε σε μπόλικο νερό αρκετά φύλλα και ανθισμένες κορυφές και προσθέτετε το νερό του σε ζεστό μπάνιο και μένετε στο μπάνιο για 20 λεπτά για ηρεμία, τόνωση, αύξηση της ερωτικής διάθεσης και διατήρηση της νεότητας.
 
Η μυρωδιά του δίκταμου διώχνει ερπετά και έντομα.
 
Τέλος από γιαγιάδες και παππούδες θα ακούσουμε ότι το δίκταμο είναι ένα βότανο που απογειώνει την ερωτική επιθυμία.
 
Προσοχή! Λίγα είναι τα στοιχεία που αναφέρονται στη βιβλιογραφία για τις πιθανές παρενέργειες που μπορεί να έχει η χρήση του φυτού. Έτσι, συνιστάται, να μη γίνεται καθημερινή χρήση του γιατί προκαλεί τοξικές παρενέργειες. Επιπλέον, θεωρείται ότι μπορεί να προκαλέσει διακοπή της κύησης όταν πίνεται συχνά από μια έγκυο. Γενικότερα, όμως, όπως συμβαίνει στην περίπτωση κάθε φυτού που έχει θεραπευτικές ιδιότητες, δεν πρέπει να γίνεται αλόγιστη χρήση του, γιατί τότε η δράση του αναστρέφεται και από θεραπευτική γίνεται τοξική λόγω υπερδοσολογίας των δραστικών συστατικών του
πηγη.της Αγγελικης Μηλιου, βιολόγος,
www:medlabnews.gr
www:triklopodia.gr

Βερμπάσκο ή φλόμος σε περιπτώσεις αναπνευστικών προβλημάτων διάρροιας κράμπας φλεγμονών των ματιών και ως επουλωτική

Περιγραφη
Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Verbascum thapsus (Φλόμος ο θάψος). Ανήκει στην οικογένεια των Σκροφουλαριειδών. Στη ώρα μας το συναντούμε με τις ονομασίες φλόμος, μελισσαντρό, βερμπάσκο, καλάνθρωπος, γλώσσα, σπλόνος, λαμπάδα του Αγίου Ιωάννη, αγκάθαρος, αλισφακιά, αλεπουκιά, αϊκέρι, ασπίωνας. Η ονομασία φλόμος, εκτός από το Βερμπάσκο, λέγεται και για το Ευφόρβιο του Σιβθόρπιου καθώς και για το Ευφόρβιο το πλατύφυλλο (που χρησιμοποιούν στο ψάρεμα, γιατί περιέχει ουσίες που εμποδίζουν τα ψάρια να αναπνεύσουν από τα βράγχια και ανεβαίνουν στην επιφάνεια). Με την ονομασία καλάνθρωπος αποκαλείται και ο Μανδραγόρας.
Είναι φυτό κοινό σε Ευρώπη και Μικρά Ασία. Πολλαπλασιάζεται μόνο του σε όλη την Ελλάδα και αναπτύσσεται σε χέρσα εδάφη, αναχώματα, ξηρά λιβάδια, χαλάσματα, ερείπια, ανάμεσα σε βράχους και στις άκρες των αγροτικών δρόμων.
Είναι φυτό διετές που φτάνει από 50 έως 120 εκατοστά ύψος. Είναι απλό ή πολυδιακλαδιζόμενο. Τα φύλλα του είναι μεγάλα, ακέραια, μακρόστενα, λογχοειδή, παχιά, μαλακά, σκεπασμένα με γκριζοκίτρινες τρίχες. Τα άνθη είναι κίτρινα, με διάμετρο 2 έως 2,5 εκατοστά σε μακρόστενο στάχυ. Ο καρπός είναι κάψα ωοειδής, κάπως μυτερή. Οι σπόροι είναι μικροί, και ακανόνιστοι. Υπάρχουν 44 τουλάχιστον είδη του φυτού στη χώρα μας με παρόμοιες θεραπευτικές ιδιότητες όπως το Βερμπάσκο το πυκνανθές ή θαψίμορφο (το συναντούμε με τα ονόματα αλεπούσι, αλεπούκια, αλεπούσια), το Βερμπάσκο το μέλαν ή κολλώδες (το συναντούμε με τις ονομασίες μέλαινα, φλόμος, φλομόχορτο, αγριοσπλόνος, μελισσανδρύ, καλανδρούδια), το Βερμπάσκο το θαψοειδές (το συναντούμε με την ονομασία άγρια δενδρομολόχα), ο Θήλυς ή Κυματόφυλος (κοινώς φλασκίνα ή αβδελόχορτο ή μελίσαντρος), η Σίλφη (κοινώς σπειρί ή αγιαννόχορτο ή αγριόσπλονος)κ.α. Ένα άλλο είδος είναι το Verbascum undulatum (Βερμπάσκο το κυματώδες), το οποίο είναι το θηλυκό βερμπάσκο) τα άνθη του οποίου αν τα τρίψεις πάνω στις μυρμηγκιές τις περιορίζουν. Το είδος Verbascum densiflorum περιέχει ιριδοειδή γλουκονικά παρόμοια με αυτά του Πλαντάγκο, τα οποία έχουν την ιδιότητα να διεγείρουν την αποβολή του ουρικού οξέως από τα νεφρά.
Ιστορικά στοιχεία:

Ο φλόμος ήταν βότανο γνωστό από την αρχαιότητα. Ο Διοσκουρίδης αποκαλούσε Το φυτό βερμπάσκο το μέλαν. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη ρίζα του φυτού σε περιπτώσεις αναπνευστικών προβλημάτων, διάρροιας, κράμπας, φλεγμονών των ματιών και ως επουλωτική. Ο Πλίνιος (77 μ.Χ.) αναφέρει πως «τα υποζύγια που δεν υποφέρουν μόνο από βήχα, αλλά και από σπασμένα πλευρά, ανακουφίζονται αν πιουν λίγο από το βότανο αυτό».
Στη λαϊκή ιατρική του τόπου μας γνώριζαν τις θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού και το χρησιμοποιούσαν κύρια για διαταραχές του αναπνευστικού. Επίσης μούσκευαν άνθη του φυτού σε ελαιόλαδο για μερικές μέρες και χρησιμοποιούσαν το λάδι κατά της ωτίτιδας υπό μορφή σταγόνων για τα αυτιά.
Παράλληλα το χρησιμοποιούσαν για τη δημιουργία χρωστικής που βάφει τα υφάσματα κίτρινα, πορτοκαλί ή καφέ.
Τα φύλλα τα χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν ως υποκατάστατο του καπνού, ενώ το τριχωτό χνούδι από τα φύλλα το χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν φυτίλια για τις λάμπες πετρελαίου.

Στην Κρήτη το βότανο το ονομάζουμε μελισσαντρού.


Οι χωρικοί έλεγαν για το φυτό ότι «κλαίει η Μελισσαντρού» γιατί το φυτό έχει την ιδιότητα όταν κτυπήσεις τον βλαστό με ένα ξυλαράκι να ρίχνει τα άνθη του μέσα σε 30 έως 60 δευτερόλεπτα. Τα παιδιά κτυπούσαν το φυτό λέγοντας «Μελισσαντρού, Μελισσαντρού, Μέλισσα κακομοίρα, τον άντρα σου σκοτώσανε και τα παιδιά σου πήραν και συ φορείς τα κίτρινα, βγάλε τα κακομοίρα». Η πτώση των ανθέων είχε απασχολήσει την Βοτανική Επιστήμη από το 1824 όπως αναφέρει ο Σπ. Μηλιαράκης στο «Εγχειρίδιο Βοτανικής».

Συστατικά-χαρακτήρας:

Το βότανο είναι ελαφρώς γλυκό, δροσερό και υγρό. Περιέχει γλίσχρασμα, κόμμι, σαπωνίνες, κιτρινόχρωμο πτητικό έλαιο, οξύ όμοιο με το ελαϊκό, μαλικό και φωσφορικό ασβέστιο, οξικό κάλιο, σάκχαρο, χλωροφύλλη, κίτρινη χρωστική (κροζετίνη, ξανθοφύλλη), ρητινώδη ύλη, μεταλλικά στοιχεία, φλαβονοειδή (εσπεριδίνη, βερβασκοσίδη), γλυκοσίδια (οκουμπίνη κ.α.).

Άνθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη - συλλογή:
Το φυτό ανθίζει από Μάιο έως Σεπτέμβριο. Συλλέγεται όλο το καλοκαίρι. Για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες χρησιμοποιούνται τα ξηρά άνθη και φύλλα του φυτού κύρια, αλλά και η ρίζα. Τα φύλλα συλλέγονται πριν πάρουν καφέ χρώμα. Τα ξηραίνουμε στη σκιά. Αν το ξηρό βότανο βρεθεί σε υγρό περιβάλλον τα άνθη γίνονται καφέ και χάνουν τις θεραπευτικές τους ιδιότητες.

Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:

Δρα ως αποχρεμπτικό, μαλακτικό, ήπιο διουρητικό, ήπιο ηρεμιστικό και επουλωτικό. Τα άνθη είναι ευεργετικά για το αναπνευστικό σύστημα. Τονώνουν τις βλεννογόνους μεμβράνες του αναπνευστικού, μειώνοντας τις φλεγμονές και διεγείροντας την παραγωγή υγρών, διευκολύνοντας έτσι την απόχρεμψη.
Θεωρούνται ειδικό ίαμα για τη βρογχίτιδα, όταν υπάρχει έντονος βήχας με ερεθισμό του λαιμού. Συνδυάζεται άριστα με το Μαρρούβιο, το Βήχιο και τη Λομπέλια για τη θεραπεία της βρογχίτιδας.

Οι αντιφλεγμονώδεις και μαλακτικές ιδιότητες κάνουν αποτελεσματικό το φυτό σε περιπτώσεις φλεγμονής της τραχείας και άλλων παρόμοιων καταστάσεων.
Δρα θετικά σε παθήσεις του εντερικού σωλήνα και των ουροφόρων οδών.
Για εξωτερική χρήση έγχυση εν ψυχρώ του βοτάνου σε ελαιόλαδο είναι εξαιρετικό για να καταπραΰνει και θεραπεύσει κάθε φλεγμένουσα επιφάνεια στην επιφάνεια του δέρματος.
Το αφέψημα των φύλλων βοηθά εξωτερικά σε πλύσεις για περιπτώσεις διάρροιας και δυσεντερίας, για επαλείψεις εγκαυμάτων, κνησμών ή λειχήνων, ενώ το ίδιο αφέψημα είναι καθαρτικό, υπακτικό. Τονώνει και καθαρίζει τα μάτια και κατευνάζει τις φλεγμονές των βλεφάρων.
Αν και βασικά χρησιμοποιούμε φύλλα και άνθη, οι ρίζες δεν έχουν λίγες ιδιότητες. Οι ρίζες τεμαχισμένες και ξεραμένες γίνονται πολύ καλό διουρητικό αφέψημα, το οποίο είναι εξ ίσου αποτελεσματικό κατά των παθήσεων του στήθους, κατά του βήχα και κατά της υπερβολικής βλέννας, των φλεγμονών του στόματος και του λάρυγγα.

Στην ομοιοπαθητική το χρησιμοποιούν για τους ίδιους λόγους που αναφέραμε καθώς επίσης και για τα παιδιά που συνεχίζουν να έχουν νυκτερινή ενούρηση όταν μεγαλώνουν.

Παρασκευή και δοσολογία
:

Παρασκευάζεται ως έγχυμα. Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε μία με δύο κουταλιές του τσαγιού ξηρά φύλλα ή άνθη και το αφήνουμε σκεπασμένο για 10 έως 15 λεπτά. Το ρόφημα το πίνουμε τρεις φορές την ημέρα.
Σε βάμμα η δοσολογία είναι από 1 έως 4 ml τρεις φορές την ημέρα.
Σε κατάπλασμα (με γάλα) τα φύλλα χρησιμοποιούνται κατά των πόνων από αιμορροΐδες και κατά των εξωτερικών φλεγμονών (καλόγερων, εξανθήματα κ.α.)
Σε γαργαρισμούς σε συνδυασμό με ξύδι ή μέλι για στηθικά νοσήματα και παθήσεις του λαιμού.
Σε ίδιες ποσότητες με το φασκόμηλο μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε στο μπάνιο για την αντιμετώπιση των ρευματισμών.

Προφυλάξεις:

Το έγχυμα των ανθέων θέλει προσεκτικό σούρωμα για να μην περάσουν οι μικρές τρίχες που μπορούν να ερεθίσουν τον λαιμό και να προκαλέσουν βήχα.
πηγη.αρθρο του Σακη Κουβατσου στα Χανιώτικα Νεα

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Γλυκόριζα είναι διουρητική και συστήνεται κατά του διαβήτη και της χοληστερίνης.

Περιγραφή: Θάμνος ύψους 50-100 εκ., με ρίζες που φτάνουν τα 1-2 μέτρα, κυλινδρικές, διακλαδισμένες και σαρκώδεις. Οι βλαστοί του φυτού είναι όρθιοι, ραβδωτοί, ισχυροί και χνουδωτοί, τα φύλλα είναι πτεροειδή, τα άνθη του φυτού έχουν συνήθως χρώμα κυανό και εμφανίζονται στις αρχές του καλοκαιριού. Τη γλυκόριζα την συναντούμε σε μεγάλες αποικίες σε χαμηλό υψόμετρο και σε εδάφη χέρσα και ακαλλιέργητα. Βότανο γνωστό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στην κινέζικη ιατρική την χρησιμοποιούν εδώ και 3000 χρόνια.

Η γλυκόριζα έχει χαρακτηριστική γλυκιά γεύση που οφείλεται σε μία γλυκαντική ουσία, τη γλυκοριζίνη. Αυτή η ουσία είναι 50 φορές πιο γλυκιά από τη ζάχαρη. Χάρη σ' αυτό χρησιμοποιείται στη βιομηχανία ζαχαρωτών γλυκόριζας που είναι εξαιρετικά δημοφιλή στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη και στις Σκανδιναβικές χώρες. Στη Συρία, την καταναλώνουν ως ποτό, ενώ στην Ιταλία την παίρνουν απευθείας από το έδαφος και αφού την καθαρίσουν, την μασούν για μια πιο καθαρή αναπνοή. Η γλυκόριζα χρησιμοποιείται ακόμα στην καπνοβιομηχανία δίνοντας πλούσια αρωματική γεύση σε διάφορα προϊόντα καπνού.

Χρήσιμα μέρη: Η ρίζα την οποία μαζεύουμε φθινόπωρο από φυτά 3 ετών και άνω.

Προσοχή: Η ρίζα ωμή είναι τοξική, πρέπει να την ξεράνουμε στον ήλιο ή σε φούρνο για να χάσει την τοξικότητά της.​

H γλυκόριζα  Glycyrrhiza glabra (Leguminosae),  έχει μια πλούσια και αρχαία ιστορία  χρήσης ως φάρμακο,  ριζωμένη στην ινδική, κινεζική, ελληνική όσο και στην αιγυπτιακή παράδοση.

Ρίζες γλυκόριζας είχαν βρεθεί για παράδειγμα στον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών (1398 π.Χ.). Σύμφωνα με το Θεόφραστο (3ος αιώνας π.Χ), οι Σκύθες, οι οποίοι είχαν μυηθεί στη γλυκόριζα από τους Έλληνες, μασούσαν γλυκόριζα και μπορούσαν να ζήσουν 12 μέρες χωρίς νερό.

"Γλυκόριζα. Καταπολεμᾶ ἔως καὶ ἰοὺς ἀνθεκτικοὺς στὰ ἀντιβιοτικά." Ο Θεόφραστος την αποκαλούσε «ρίζα τωνΣκυθών» και την έδινε για το άσθμα.
Αλλά οι ιδιότητες της γλυκυριζίνης  δεν σταματούν στην γλυκύτητα της.Τον 1ο αιώνα ο γιατρός Διοσκουρίδης της έδωσε το βοτανολογικό της όνομα. Ο Ρωμαίος Πλίνιος συνιστούσε την κατανάλωση της γλυκόριζας για τη καταπολέμηση του βραχνιάσματος της φωνής και για την ανακούφιση από την πείνα και τη δίψα.
Το 13ο αιώνα το εκχύλισμα του φυτού χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο για τον πονόλαιμο, το βήχα και τη συμφόρηση. Πιθανολογείται ότι οι έμποροι που πουλούσαν τη γλυκόριζα ως φάρμακο, τη συνδύαζαν με μέλι, δημιουργώντας έτσι τα πρώτα ζαχαρωτά από γλυκόριζα. Την εποχή αυτή και συγκεκριμένα το 1305, ο Βασιλιάς Εδουάρδος Ι της Αγγλίας φορολογούσε την εισαγόμενη στην Αγγλία γλυκόριζα, προκειμένου να συγκεντρωθούν φορολογικά έσοδα για τη δημιουργία της γέφυρας του Λονδίνου.
Το 18ο αιώνα ο Ναπολέων Βοναπάρτης μασούσε γλυκόριζα ως φάρμακο για τα προβλήματα πέψης που αντιμετώπιζε.

Μασώντας τις ρίζες μας βοηθάει στην απεξάρτηση από το τσιγάρο.
Πρακτικά  είναι ένα όσπριο, που σχετίζεται με τα φασόλια και τα μπιζέλια, τα αποτελέσματα της γλυκύτητας της οφείλονται στην παρουσία της γλυκυρριζίνης (σαπωνίνη) , μίας  ένωσης  30-50 φορές γλυκύτερης  από τη ζάχαρη. Αυτή η ένωση είναι που έδωσε το όνομά στην  γλυκόριζα, το οποίο προέρχεται από την ελληνική λέξη γλυκύρριζα (glukurrhiza), που σημαίνει “γλυκιά” (gluku) “root” (rrhiza)” ρίζα.

Από το συμπυκνωμένο χυμό της ρίζας του φυτού παράγεται η γιάμπολη, η οποία είναι η ουσία που χρησιμοποιείται για την παρασκευή κάποιων από τις παστίλιες που κυκλοφορούν στο εμπόριο για την ανακούφιση του λαιμού.
Είναι επίσης μια  από τις  πιο ισχυρές αντι-ιικές  ενώσεις που εχει μελετηθεί ποτέ .

Μια μελέτη για την ανασταλτική δράση της γλυκυρριζίνης κατά του SARS,  (Αιφνίδιου  Οξέος Αναπνευστικού Συνδρόμου), γρίπη των πτηνών,  που σχετίζεται με τους κορονοιούς,   δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Lancet τον Ιούνιο του 2003, η οποία βέβαια είχε  μικρή κάλυψη απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρά την τεράστια  σημασία της για την ανθρώπινη υγεία.
Και να φανταστείτε  ότι , μήνες  πριν από αυτό ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εξέδωσε δελτίο τύπου (16 Απρίλη 2003), το οποίο  ανέφερε την πρόσφατη έξαρση των θανατηφόρων κρουσμάτων του (Αιφνίδιου  Οξέος Αναπνευστικού Συνδρόμου) (SARS) στην Ασία και το οποίο  προκλήθηκε από τους ίδιους κορονοιούς  που χρησιμοποιούνται σε αυτή τη μελέτη.
Με τον κόσμο να εξακολουθεί να παραπαίει από την παγκόσμια υστερία του SARS  και την κατάσταση «ετοιμότητας», δηλαδή τα αποθηκευμένα φαρμακευτικά προϊόντα, όπως η ριμπαβιρίνη παρά την γνωστή έλλειψη της αποτελεσματικότητάς της, θα έλεγε κανείς  ότι θα δινόταν περισσότερη προσοχή στην πολλά υποσχόμενη έρευνα αυτού του είδους …

Στην πρωτοποριακή μελέτη του Lancet, με τον τίτλο “γλυκυρριζίνη, ένα ενεργό συστατικό από τις ρίζες της γλυκόριζας, και η αναπαραγωγή του ιού SARS-CoV,« οι Γερμανοί ερευνητές εξέφρασαν συνοπτικά την πρόθεσή τους με τον ακόλουθο τρόπο:
Το  πρόσφατο  ξέσπασμα του SARS  δικαιολογεί την αναζήτηση  αντι-ιικών ενώσεων  για τη θεραπεία της νόσου.
Προς το παρόν, δεν υπάρχει ειδική θεραπεία, που να καταπολεμά  τον  SARS  και των λοιμώξεων που σχετίζονται με τους κορονοιούς. Και εδώ είναι τα αποτελέσματα που βρήκαν:
Εκτιμήσαμε τo αντιικό δυναμικό της ριμπαβιρίνης, 6-αζαυριδίνης,  πυραζοφουρίνης,  μυκοφαινολικού οξέος, και της γλυκυριζίνης, σε δύο κλινικές απομονώσεις του κορωνοϊού (FFM-1 και FFM-2) από ασθενείς με SARS που είχαν εισαχθεί  στο κλινικό κέντρο του Πανεπιστημίου της Φραγκφούρτης, Γερμανία.

Από όλες τις ενώσεις, η γλυκυρριζίνη ήταν η  πλέον δραστική στην αναστολή της αντιγραφής του ιού SARS. Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η γλυκυρριζίνη θα πρέπει να αξιολοηθεί για την αντιμετώπιση του SARS.
περίληψη μελέτης
Για να κατανοήσουμε πλήρως αυτά τα ευρήματα, θα πρέπει να εξετάσουμε το θέμα της ασφάλειας πρώτα.Η ισχυρή αντι-ιική  ιδιότητα της γλυκόριζας δεν περιορίζεται στον SARS και στους κορονοιούς, αλλά έχει επίσης μελετηθεί σε σχέση με μια άλλη επιδημία / πανδημία, σοβαρή και δυνητικά θανατηφόρα τον  ιό της  γρίπης. Σε μια μελέτη σε ζώα αρκετά παλιά το 1997 που  δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αντιμικροβιακών παραγόντων και τη χημειοθεραπεία, με τίτλο:
“γλυκυρριζίνη, ένα ενεργό συστατικό από τις ρίζες γλυκόριζας, μειώνει τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα των ποντικών που έχουν μολυνθεί με θανατηφόρες δόσεις του ιού της γρίπης,”

ερευνητές διαπίστωσαν ότι όταν στα ποντίκια χορηγήθηκε γλυκυριζίνη  10mg/kg σωματικού βάρους (το ισοδύναμο των 680 mg για ένα ενήλικα 68 kg), επέζησαν όλα απο μια σειρά δέκα 50% θανατηφόρων ενέσεων.
Από την  ομάδα ελέγχου, από την άλλη πλευρά, επέζησαν μόνο κατά  μέσο όρο 10,5 ημέρες, χωρίς επιζώντες μετά από  21 ημέρες, στο τέλος του πειράματος.

Η Γλυκόριζα είναι ακόμα συνήθως αντιληπτή ως ένα “επικίνδυνο βότανο,” χάρη στην ικανότητά της να διεγείρει και να αυξάνει την αρτηριακή πίεση σε ευαίσθητα άτομα, όταν καταναλώνεται υπερβολικά.
Αλλά λαμβάνοντας υπόψη την σχετικά υψηλότερη τοξικότητα των περισσότερων φαρμάκων, αυτή η αντίληψη είναι σαν  ένα σπυρί αλατιού στη θάλασσα.

Από την άλλη πλευρά, είναι σημαντικό να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή κατά τη χρήση της γλυκόριζας, ή οποιουδήποτε άλλου βοτάνου, για ιατρικούς σκοπούς, και το ιδανικό είναι να συμβουλευόμαστε κάποιον ειδικό   βοτανολόγο που μπορεί να συνεργάζεται με τους ιατρούς, όποτε χρειάζεται.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες η γλυκυρριζίνη είναι ακόμα ταξινομημένη ως «γενικά αναγνωρισμένη ως ασφαλή”, όταν χρησιμοποιείται σαν ένας παράγοντας γεύσης, αλλά όχι σαν ένα γλυκαντικό.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η σύσταση είναι για τους ανθρώπους να καταναλώνουν όχι περισσότερο από 100 mg την ημέρα, το οποίο είναι  ισοδύναμο με  50 γραμμάρια καραμέλες  γλυκόριζας, καθώς και στην Ιαπωνία, όπου η γλυκυρριζίνη χρησιμοποιείται συχνά ως υποκατάστατο της ζάχαρης, με το  συνιστώμενο όριο, να  ορίζεται σε 200 mg την ημέρα.
Αυτό θα σας δώσει μια αίσθηση για το τι  κοινώς θεωρείται ασφαλής, η  ημερήσια δόση είναι 200 mg , και η “θεραπευτική” δόση, 600 mg .
Επίσης, είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη ότι ακόμη και όταν η γλυκυρριζίνη απομονώνεται και συμπυκνώνεται φαρμακευτικώς, η σχετική τοξικότητα της  είναι εξαιρετικά χαμηλή, όταν συγκρίνεται με τα αντι-ιικά φάρμακα, όπως η ριμπαβιρίνη.
Σύμφωνα με την ομοσπονδιακή εντολή από τα Φύλλα Δεδομένων Ασφαλείας Υλικού (MSDS) που παρέχονται από τους κατασκευαστές για την φαρμακευτικά εξαγόμενη γλυκυρριζίνη και το φάρμακο ριμπαβιρίνη, η πρώτη είναι 30 φορές λιγότερο τοξική από την ριμπαβιρίνη  (η γλυκόριζα εχει  50% θανατηφόρα δόση  300 mg / kg,  έναντι 9818 mg / kg  για την ριμπαβιρίνη).

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, επίσης, ότι όταν καταναλώνουμε την γλυκόριζα υπο μορφή  κονιοποιημένης ρίζας, η σαν αυτούσια ρίζα, η γλυκυριζίνη  αντιμετωπίζεται διαφορετικά από το σώμα. Θα απορροφηθεί πιο αργά, οι ίνες που περιέχει θα  μετριάσουν τις  δυσμενείς επιπτώσεις, και ως εκ τούτου θα πρέπει να θεωρείται  ασφαλέστερη από την  απομονωμένη γλυκυριζίνη.
Σκεφτείτε, επίσης, ότι η γλυκυρριζίνη είναι πολύ φθηνότερη …
Μια δόση 200 mg  ριμπαβιρίνης από ένα  φαρμακείο  κοστίζει περίπου 4  δολάρια, πολύ ακριβότερη απο την γλυκόριζα  και ας μην ξεχνάμε, ότι σύμφωνα με την μελέτη για τον  SARS  η  ριμπαβιρίνη δεν είναι καν αποτελεσματική.

Αναρωτιέμαι τι  θα επιλέγατε αν αντιμετωπίζατε   μια επικείμενη πανδημία του ιού;
Ένα φάρμακο με χαμηλή διαθεσιμότητα, με υπερβολικά υψηλό κόστος και  τοξικότητα, και το οποίο δεν λειτουργεί, η  ένα  δοκιμασμένο στο χρόνο, ασφαλή, οικονομικά προσιτό και πολύ αποτελεσματικό βότανο;


Ο λόγος, φυσικά,που η γλυκόριζα δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιηθεί ως ένα FDA-εγκεκριμένο φάρμακο είναι επειδή θα χρειαστούν τουλάχιστον 800 εκατομμύρια δολάρια σε  κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουν τις προκλινικές και κλινικές μελέτες σε ανθρώπους, απαραίτητο να φτάσουμε σε αυτό το σημείο.
Αλλά δεν βοηθάει μόνο σε αυτά.

Η αποξηραμένη ρίζα, αφού αφαιρεθεί ο πικρός φλοιός της, συστήνεται για κρυολογήματα, ερεθισμένο λαιμό και βρογχικό κατάρρου.Η γλυκόριζα είναι ήπιο υπακτικό.
Μειώνει τα επίπεδα των οξέων του στομάχου, ανακουφίζοντας έτσι από τις καούρες.

Έχει σημαντική ικανότητα να θεραπεύει τα έλκη του στομάχου , επειδή επικαλύπτει με προστατευτική γέλη τα τοιχώματα. Διευκολύνει επίσης τις κινήσεις του παχέος εντέρου.

Αυξάνει τη ροή τns χολής και μειώνει τα επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα.
Δρα ως αποχρεμπτικό, μαλακτικό, αντιφλεγμονώδες, επενεργεί στα επινεφρίδια, είναι αντισπασμωδικό και ήπιο υπακτικό.
Το βότανο είναι ωφέλιμο σε προβλήματα σπλήνας, γαστρίτιδας και πεπτικού έλκους, κολικούς και πρωτοπαθή αδρενοκορτικοειδική ανεπάρκεια, νόσου του Addison, δηλαδή μια κατάσταση ανεπάρκειας του φλοιού των επινεφριδίων όπου παράγεται η κορτιζόλη. Εχει ισχυρή αντιμικροβιακή δράση στον σταφυλόκοκκο (Staphylococcus aurens), τον στρεπτόκοκκο  (Streptococcus mutans) και  το μυκοβακτήριο (Mycobacterium smegmatis), σημειωτέον οτι ο σταφυλόκοκκος είναι ανθεκτικός στα αντιβιοτικά.
Έχει θετική δράση σε βρογχική καταρροή, βρογχίτιδα, πνευμονία και βήχα.
Επίσης, επενεργεί θετικά σε προβλήματα στρες.
Σε προβλήματα αρθρίτιδας όπου λαμβάνονται κορτικοειδή σκευάσματα, βοηθά για την καλύτερη λειτουργία των επινεφριδίων και λόγω των προσταγλαδινών και της ισχυρής αντιφλεγμονώδους δράσης της.
Είναι διουρητική και συστήνεται κατά του διαβήτη και της χοληστερίνης.



Παρενέργειες:
Αν μασάμε επί πολύ γλυκόριζα κιτρινίζουν τα δόντια. Μερικοί άνθρωποι που έτρωγαν επί πολύ καιρό γλυκόριζα και σε μεγάλες ποσότητες απέκτησαν αυξημένη πίεση και πονοκεφάλους.

Συνήθως βράζουμε ένα κουταλάκι του γλυκού αποξηραμένη ρίζα για 5  λεπτά, αφήνουμε το τσάι σκεπασμένο 15 λεπτά και πίνουμε έως και δυο κούπες την ημέρα για διάστημα ενός μήνα, κάνοντας διακοπή.
Αναμιγνύοντας σκόνη από ρίζες γλυκόριζας με κερί μέλισσας, φτιάχνουμε ένα τέλειο γιατρικό για τους κάλους και τα κότσια.

Για την παρασκευή ενός ζεστού ροφήματος για τον ερεθισμένο λαιμό, το βήχα ή τον στομαχόπονο, χρησιμοποιείστε μία κουταλιά γλυκόριζα για ένα φλιτζάνι νερό. Συνίσταται να πίνετε δύο με τρία ροφήματα την ημέρα.
Αφήστε την για 5 λεπτά μέσα στο βραστό νερό και στραγγίστε. Μπορείτε να πίνετε δύο με τρία ροφήματα την ημέρα.

Πηγή:piperies-agiou-georgiou.blogspot.com, fytokomia.gr, alekati.gr, sensities.com

Θυμάρι για πνευματική διαύγεια βήχα τριχόπτωση ψώρα ανοσοποιητικό καρδιά νεύρα.

Για την προέλευση της ονομασίας του φαίνεται να υπάρχουν πολλές απόψεις. Σύμφωνα με μια εκδοχή προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «θύω», που σημαίνει, μεταξύ άλλων, και «ευωδιάζω».
Το θυμάρι είναι γνωστό ως το φυτό με τις περισσότερες θεραπευτικές ιδιότητες, αποτελεί όμως και ένα από τα πιο σημαντικά βότανα στις κουζίνες των σεφ και φυσικά η χρήση του μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα «ευεργετική» και στη δική σας. Βάλτε τη δυνατή, ελαφρώς καυστική και πλούσια γεύση του ακόμα και στα πιο συνηθισμένα πιάτα σας και δείτε τη διαφορά.

Ιστορία
Οι Σουμέριοι, πριν από 5.500 χρόνια, είναι οι πρώτοι, απ' ότι γνωρίζουμε, που χρησιμοποίησαν το θυμάρι ως καρύκευμα και φάρμακο, ενώ οι Αιγύπτιοι το ονόμασαν θαμ και το μεταχειρίζονταν για την μουμιοποίηση. Ετυμολογικά, το θυμάρι ή θύμος όπως το ονόμαζαν οι αρχαίοι, προέρχεται από τη λέξη «θύω», η οποία αρχικά είχε την σημασία του «βγάζω καπνούς» και αργότερα του «θυσιάζω». Από την ίδια ρίζα προέρχονται και οι λέξεις θυμίαμα και θυμιατίζω, ενώ στενή φαίνεται πως είναι και η σχέση με τον θυμό. Και θυμός στους αρχαίους δεν σημαίνει την οργή, αλλά τη ζωτική δύναμη, τη βούληση, όπως μας επιβεβαιώνουν λέξεις σαν το λιπόθυμος, εύθυμος, πρόθυμος κ.α.
Για τον Πλάτωνα, μάλιστα, ο θυμός αποτελεί ένα από τα τρία μέρη της ψυχής, την κινητήρια δύναμη της ανδρείας. Ήδη από την εποχή του Ομήρου, το θυμάρι ή για να είμαστε πιο ακριβείς τα αρκετά είδη του που ευδοκιμούν στη χώρα μας, εκτός από ήδυσμα για διάφορα εδέσματα αποτελούσε σύμβολο δύναμης και ανδρείας.

Και αν το περίφημο θυμαρίσιο μέλι του Υμηττού ήταν περιζήτητο και πουλιόταν ακριβά, ακόμα και οι πιο φτωχοί μπορούσαν να απολαύσουν το τονωτικό μείγμα από θυμάρι, απλό μέλι και ξίδι. «Τρώω το ίδιο θυμάρι με τον αφέντη μου», λέει κάποιος σκλάβος στην κωμωδία Πλούτος του Αριστοφάνη, εννοώντας ότι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση φτώχειας.
Το θυμάρι ήταν, λοιπόν, άφθονο και φθηνό, έχαιρε όμως μεγάλης εκτίμησης λόγω των ιδιοτήτων του. Οι ηλικιωμένοι έπιναν τακτικά έγχυμα από θυμάρι για να διατηρήσουν τις πνευματικές τους δυνάμεις, ενώ πολύ δυναμωτικό θεωρείτο ένα ποτό που παρασκευαζόταν με το σιγοβράσιμο σύκων και θυμαριού σε νερό ή κρασί.
Το θυμάρι ήταν φυτό αφιερωμένο στη θεά του έρωτα Αφροδίτη και κανείς δεν αμφισβητούσε πως προκαλεί ή ενισχύει τον πόθο. Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο Πρεσβύτερος, ξακουστός στην εποχή του (τέλη του 4ου αι. π.Χ.) για τα συμπόσια που διοργάνωνε, υποστήριζε ότι έφτανε να σκορπίσει στις αίθουσες φρεσκοκομμένο θυμάρι για να κυριευθούν οι καλεσμένοι του από ερωτική διάθεση. Αλλά και ο φιλόσοφος (άρα πιο χαλιναγωγημένος) Αριστοτέλης συνδέθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του, απέκτησε μάλιστα ένα γιο μαζί με μια εταίρα, το όνομα της οποίας ήταν Ερπυλλίς, παραπέμπει στο άγριο θυμάρι και την ερωτική αναζωογόνηση που προκαλεί.

Ο Ιπποκράτης, στο σύγγραμμά του «Περί Διαίτης», αναφέρει πως το θυμάρι είναι θερμαντικό, υπακτικό και διουρητικό, αποβάλλει το φλέγμα, ενώ στο «Περί Νούσων» το προτείνει ενάντια στη φθίση του λάρυγγα.
Ο Διοσκουρίδης, στο τρίτο βιβλίο του συγγράμματος «Περί Ύλης Ιατρικής», περιγράφει λεπτομερώς τρία είδη θυμαριού. Πρώτο, αναφέρει το Thymus capitatus ή κατ' άλλους Coridothymus capitatus της σύγχρονης φυτολογίας: «Θυμάρι: το ξέρουν όλοι.

Είναι ένας χαμηλός θάμνος με τη μορφή φρύγανου, καλυμμένος από πολλά στενά φυλλαράκια, ο οποίος έχει πορφυρόχρωμες ανθισμένες κορυφές και φυτρώνει σε πετρώδη και άγονα εδάφη. Όταν πίνεται με αλάτι και ξίδι, αποβάλλει το φλέγμα από την κοιλιά.
Το αφέψημά του με μέλι βοηθά όσους έχουν ορθόπνοια, άσθμα ή ελμινθίαση, διευκολύνει την έμμηνο ρύση και τη γέννα• είναι, επίσης, διουρητικό, ενώ ανακατεμένο με μέλι συμβάλλει στην απόχρεμψη.»
Όταν ενέσκηψαν οι μεγάλες επιδημίες, με χειρότερη απ' όλες την πανούκλα, οι εντριβές με ξίδι μέσα στο οποίο είχε μουλιάσει θυμάρι ή απλώς το κάψιμο του μέσα στους χώρους θεωρούνταν αποτελεσματικά προστατευτικά μέτρα. Σε πολλές σλαβικές χώρες, εξακολουθούν μέχρι τις μέρες μας να θυμιατίζουν το σπίτι και το στάβλο με θυμάρι για να κρατήσουν μακριά τις μολυσματικές ασθένειες.

Μεγάλη χρήση του γινόταν μέχρι πρόσφατα από τους ρώσους πεχλιβάνηδες που ξάπλωναν πάνω σε μαξιλάρια γεμάτα με ξερό θυμάρι για να αντλήσουν δύναμη και θάρρος.

Το θυμάρι, τέλος, παραμένει πάντοτε παρόν στον μακρύ κατάλογο των συστατικών του παντισάχ κουββέτ ματζουνού, του αφροδισιακού εκλείγματος δηλαδή που κατανάλωναν τακτικά οι οθωμανοί σουλτάνοι και αγοράζουν σήμερα οι τουρίστες από τα μπαχαριτζίδικα την Κωνσταντινούπολης.
Το θυμάρι βρίσκει, επίσης, πολλές εφαρμογές στη σύγχρονη βιομηχανία φαρμάκων και καλλυντικών λόγω των αντισηπτικών, επουλωτικών, σπασμολυτικών και αποχρεμπτικών του ιδιοτήτων. Αποσμητικά σαπούνια, κρέμες που τονώνουν την επιδερμίδα, λοσιόν για την ακμή, σαμπουάν ενάντια στη πιτυρίδα, στοματικά διαλύματακαι οδοντόκρεμες, αντιβηχικά σιρόπια, λοσιόν για μετά το ξύρισμα, φάρμακα για τη δυσπεψία, είναι κάποια μόνο από τα προϊόντα που συχνά ενισχύονται με το αιθέριο έλαιο του.
Το φυτό
Το θυμάρι ή thymus vulgaris ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Είναι ένας χαμηλός, εξαιρετικά ανθεκτικός θάμνος, με μοβ άνθη στις κορυφές των κλαδιών και θαυμάσιο άρωμα. Ανθίζει από το Μάιο μέχρι και τις αρχές του φθινοπώρου και το συναντάμε σε χώρες της Μεσογείου, της Ασίας και στη Βόρεια Αμερική. Τα ξεραμένα φύλλα του έχουν πράσινο λαδί χρώμα και όταν θρυμματιστούν, αναδίδουν το άρωμά τους. Σε άγονα μέρη στην Ελλάδα, θα βρείτε πολλά είδη θυμαριού, ενώ υπάρχουν και καλλωπιστικές ποικιλίες που καλλιεργούνται σε κήπους.

Ένα φυτό... θησαυρός
Το θυμάρι έχει πολλές θεραπευτικές ιδιότητες, γνωστές ήδη από τα χρόνια των αρχαίων Ελλήνων και Αιγυπτίων. Έχει ισχυρή αντιμικροβιακή και αντισηπτική δράση, που οφείλεται στη θυμόλη, την οποία περιέχει το αιθέριο έλαιό του και συνήθως χρησιμοποιείται για την απολύμανση πληγών. Ωστόσο, λίγες σταγόνες από το βάμμα του σε νερό είναι αρκετές για να καθαρίσουν το σπίτι σας, αφήνοντας ένα ευχάριστο άρωμα.

Τονώνει το ανοσοποιητικό, είναι αποχρεμπτικό, κατευνάζει το βήχα και τη βρογχίτιδα και θεωρείται εξαιρετικά αποτελεσματικό σε περιπτώσεις γρίπης. Χρησιμοποιείται επίσης για την αντιμετώπιση της δυσπεψίας και της διάρροιας, αλλά και του πονόδοντου. Είναι θερμαντικό και με το λάδι ή το βάμμα του μπορείτε να κάνετε εντριβές, που ανακουφίζουν από μυϊκούς και ρευματικούς πόνους. Συνιστάται ακόμα και ως καταπραϋντικό σε περιπτώσεις άγχους.

Εσωτερικές χρήσεις:
- Γενικό διεγερτικό. Πολύτιμο για τη σωματική και πνευματική κατάπτωση (ατονία), το άγχος, τη νευρασθένεια, την κατάθλιψη, αλλά και την ημικρανία.- Βοηθά στην πέψη των λιπαρών τροφών. (Γι' αυτό να το προτιμάτε στα ψητά και γενικά στα κρεατικά)
- Θεωρείται ότι αυξάνει την πνευματική διαύγεια (γιατρός Valnet) και τονώνει τα νεύρα.
- Δυναμώνει την καρδιά.
- Σπασμολυτικό πολύτιμο για το βήχα του κοκίτη και το άσθμα.
- Είναι αποχρεμπτικό.- Τονώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
- Είναι εφιδρωτικό και ρυθμίζει τα εκκρίματα σε περιπτώσεις γρίπης, συναχιού, κρυολογημάτων.
- Πολύτιμο σε προβλήματα του λαιμού και των βρόγχων.
- Προληπτικό αντιβιοτικό σε επιδημίες γρίπης.- Ισχυρό αντισηπτικό του εντέρου, του γεννητικού-ουρικού συστήματος και των πνευμόνων (εντερικές μολύνσεις, λευκόρροια, πνευμονικές μολύνσεις, βρογχίτιδα, φυματίωση).
- Εμποδίζει τις ζυμώσεις και συγκέντρωση αερίων στην κοιλιά και στο έντερο.


Εξωτερικές χρήσεις:
-Αντισηπτικό και βακτηριοκτόνο σε δερματοπάθειες και λευκόρροια, επουλώνει πληγές, σπυριά και εγκαύματα.
-Σταματά την τριχόπτωση.-Θεραπεύει την ψώρα και τους λειχήνες.
-Καταπολεμά τους πόνους των αρθρώσεων σε αρθριτικά και ρευματισμούς.-Καθαρίζει το στόμα και τα δόντια καλύτερα από κάθε οδοντόκρεμα του εμπορίου. Καταπολεμά την ουλίτιδα.
-Με γαργάρες, βοηθά ερεθισμένες αμυγδαλές.
-Λίγες σταγόνες αιθέριου λαδιού σε ένα μπουκαλάκι παρθένο ελαιόλαδο είναι ότι πρέπει για κομπρέσες πάνω σε πληγές και τσιμπήματα εντόμων.-Με ένα μπάνιο διώχνει την κούραση.


Βάλτε το στην κουζίνα σας
Το πιο γνωστό προϊόν από θυμάρι είναι το εξαιρετικής ποιότητας θυμαρίσιο μέλι, ενώ αποτελεί και ένα από τα βότανα που χρησιμοποιούνται για τον αρωματισμό του λικέρ Βενεδικτίνη. Στη μαγειρική χρησιμοποιείται για να αρωματίσει ψάρια, κρεατικά (συνδυάζεται άριστα με κυνήγι και λουκάνικα), σάλτσες (ιδίως ντομάτας) και τυριά (ιδίως κρεμώδη). Αλλάζει ευχάριστα τη γεύση και το άρωμα στα φασολάκια και τον αρακά και μπορείτε να προσθέσετε τα ψιλοκομμένα φύλλα του στο στιφάδο και σε σούπες. Μπορείτε ακόμα να το χρησιμοποιήσετε για να δώσετε μια διαφορετική νότα σε κάθε είδους γέμιση, στα αυγά, στο βούτυρο και φυσικά στις ξιδάτες ελιές. Ρίξτε, τέλος, λίγο πάνω στα λαχανικά, τις σαλάτες και τα ζυμαρικά σας. Φτιάξτε νόστιμες μαρινάδες και αρωματικό λάδι για τις σαλάτες και τα φαγητά σας (σε 1 λίτρο ελαιόλαδο βάζετε 3 κουταλιές θυμάρι. Αφήνετε το μπουκάλι σε δροσερό και σκοτεινό μέρος για 20 ημέρες και μετά το σουρώνετε με ένα τουλουπάνι). Τολμήστε, τέλος, να το βάλετε και στα γλυκά σας.

Φρέσκο ή ξερό;
Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται ξερό ως καρύκευμα, καθώς το φρέσκο, αν και έχει πιο πλούσια γεύση, είναι λιγότερο πρακτικό και έχει μικρή διάρκεια ζωής (περίπου 1 εβδομάδα). Το τελευταίο θα το βρείτε σε κλωνάρια και μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε είτε ολόκληρα είτε μόνο τα φύλλα τους. Φυσικά μπορείτε να αντικαταστήσετε το ένα με το άλλο, αρκεί να θυμάστε ότι οι ποσότητες που πρέπει να χρησιμοποιήσετε είναι διαφορετικές. Έτσι, η αναλογία αποξηραμένου και φρέσκου θυμαριού είναι 1 προς 3, δηλαδή το 1 κουταλάκι αποξηραμένο θυμάρι αντιστοιχεί σε 3 κουταλάκια φρέσκο, ενώ αν έχετε στα ντουλάπια σας σκόνη, βάζετε ακόμα μικρότερη ποσότητα.

Προφυλάξεις:
Όσο θαυματουργό κι αν είναι το θυμάρι, η καθημερινή εσωτερική του χρήση μπορεί να οδηγήσει σε υπερλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα και σε δηλητηρίαση, με συμπτώματα εμετό, διάρροια, ζαλάδες και καρδιακή κατάπτωση. Αν κάποιος θέλει να πίνει τακτικά, καλό είναι να πίνουμε 2 τσάγια τη βδομάδα αλλιώς, αν έχουμε κάποιο κρύωμα ή κάτι άλλο, μπορούμε να πίνουμε 2-3 τσάγια τη μέρα για μια βδομάδα. Αν μαζεύετε θυμάρι και άλλα βότανα Όταν μαζεύουμε θυμάρι, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην το ξεριζώνουμε. Κόβουμε τα κλαδάκια με ψαλίδι ή μαχαίρι, για να μπορέσει να ξανανθίσει. Επίσης, κόβουμε λίγο από κάθε θάμνο. Το θυμάρι μοιάζει κάπως με τη ρίγανη, γι" αυτό χρειάζεται να μπορούμε να τα ξεχωρίζουμε. Όταν είναι ανθισμένο, είναι εύκολο επειδή έχει μοβ άνθη. Όταν το μαζεύουμε μόνοι μας από την εξοχή, στην αρχή μπορεί να τα μπερδεύουμε αλλά γρήγορα θα μπορούμε να τα διακρίνουμε.
Αν μαζεύετε θυμάρι και άλλα βότανα

Όταν μαζεύετε θυμάρι από την εξοχή, πρέπει να είστε προσεκτικοί ώστε να μην το ξεριζώνετε. Κόβετε τα κλαδάκια με ψαλίδι ή μαχαίρι, για να μην καταστρέψετε το φυτό και να μπορέσει να ξανανθίσει.
(pentapostagma)